Απλωσε τα χερια της στον κοσμο του,κοιταξε βαθια μεσα του και ειδε χρωματα κρυμενα σε μουντο τοπιο,αφουγκραστικε τον ηχο της ψυχης του...και μαγευτηκε για παντα απο το βασιλειο της καρδιας του...μαγεμενη νεραιδα σε ενα βασιλειο μοναχικης πορειας...πριγκιπας στον κοσμο της μοναξιας...και αυτη εκει να περιπλανιεται και να ψαχνει το κλειδι της λυτρωσης...μονος και μονη σε ενα παραλληλο συμπαν αναζητωντας το φως της διαφυγης...της ενωσης...ερως και ψυχη...σε φοντο γκριζο. "....Ελα...κοντα μου,μεσα μου,μα διχως μιλια...διχως ανασα...μην ζητας να σε δω μονο να νιωσω της ψυχης σου την αυρα και θα σε δω μετα...οχημα θα γινει η αγαπη σου και θα ξεφυγω απο το βασιλειο του πονου μου....με σενα πλαι μου θα πεταξω ...μα οχι..οχι ακομα...αντεχεις την διαδρομη στο χαος του φοβου μου?σσσσσσσ...μην μιλας....μην λες τιποτα...ειναι νωρις για λογια...νιωθεις?νιωθεις τον ουρανο μου που ανοιγει και το φως τον κυριευει?...σσσσσ...μην λες τιποτα...ειναι νωρις ακομα...περιπλανησου μεσα μου αθορυβα και γεμισε με δυναμη ...για να σε βρω και να σου μιλισω εγω...χωρις φοβο πια...Λυτρωσε με!... " Μα εκεινη μαραζωνε στην ελειψη του...και εφευγε το χαμογελο απο τα χειλη της,στον οριζοντα χανοταν,μεχρι που εγινε ανεμος και χαθηκε στον ουρανο του....και φυσαγε στα ομορφα ματια του μηπως την δει...μα δεν την ειδε...και χαθηκε...(Ρ.Γ.)

.......Εκεινη ειδε οτι δεν ηθελε ποτε να δει.Εκανε το βημα στην σιωπη,γεμιζοντας την καρδια της δακρυ καυτο.Πηρε την αποφαση να μεινει μακρια...Δυσκολη και επιπονη αποφαση!Μα επρεπε....αν ο ερωτας ειχε ερθει στην καρδια του δεν θα την αφηνε να περιμενει..ηδη ειχε περασει καιρος,τοσος οσος επρεπε για να καταλαβει αν την ηθελε..Ετσι το μονο που της εμενε ηταν να τον αφησει ησυχο,χωρις την μελωδια της δικης της καρδιας...ετσι και αλλιως εκεινος δεν την ακουγε. ...Μαζεψε το πεπλο της και εφυγε..εφυγε απο τα ματια που την μαγεψαν ...αυτα τα ματια που δεν την κοιτουσαν.....αυτα τα ματια με το βαθυ οριζοντα μεσα τους..αυτα τα ματια.... Πως να του πει ολα αυτα που ηθελε οταν δεν την ακουγε...χαθηκε λοιπον και απο τους ηχους διπλα του..βουβη και αορατη ισως ηταν πιο χρησιμη..δεν ενοχλουσε πια..μονο περιφεροταν τριγυρω του και τον εβλεπε αορατη και αμιλητη... ...Μα ο ερωτας ετσι δεν κανει...πετα αορατα και περηφανα τριγυρω στον αιθερα,σαν το πεπλο της νεραιδας που χαθηκε στο δασος...στο δασος που ειδε τον πριγκιπα της και μαγευτηκε παντοτινα....(Ρ.Γ.)

Ώ να μην αγαπούσα τίποτε, να μη μισούσα τίποτε και να πήγαινα μακρυά από τους ανθρώπους και κοντά στα θεριά – πέρα στην έρημο. Κι εκεί μόνος με την ψυχή μου την αμέρωτη ν’ αντικρύσω τον ουρανό. Να δυναμώσω τη σκέψη μου με τη θέα της απέραντης ερήμου και να γενώ στοιχείο της καταιγίδας κι ένα φύσημα του σιμούν και να ενωθώ με το αμίλητο πνεύμα της ερήμου και να βαφτίσω βάφτισμα φωτιάς, την ψυχή μου στα χρώματα που οργιάζουν κάθε βράδυ κι ακολασταίνουν κάτω στη δύση. Ώ να μην αγαπούσα τίποτε και να χόρταινα τη νοσταλγία τη μεγάλη που νοιώθει για την έρημο η ψυχή μου! Απόσπασμα από το βιβλίο Όφις και κρίνο του Νίκου Καζαντζάκη.

Είναι ο έρωτας λένε καράβι που ταξίδια τις νύχτες σε πάει πολλά, μεγάλα ,μικρά κι όταν βρει μια για πάντα λιμάνι, το δάκρυ του μοιάζει με προσευχή, τα λόγια σιωπή. Στου κορμιού σου τη ζάλη αλήθειες, λέξεις που ήθελα τόσο να πω, πού να κρυφτώ κι η καρδιά μου θα σπάσει τη λύπη σαν ταξιδέψουμε μες τη βροχή... Θε μου κλαίω σαν παιδί. Είναι η λέξη αυτή που τρομάζει και δίνει ζωή.. πώς να στο πω, το "σ αγαπώ" είναι ο έρωτας λένε καράβι που ταξίδια τις νύχτες σε πάει πολλά, μεγάλα ,μικρά....!!

...Τι ειναι η μοναξια...? Μαυρα φτερα στους ωμους,μαυρα και βαρια στο ταξιδι της ψυχης,αυτης της λευκης νεραιδας που θελει να πεταξει στο απειρο και να ελευθερωθει διχως δεσμωτες...διχως αλυσιδες γηινες...μητε ορκους,μητε υποσχεσεις...ελευθερα και χαρουμενα...!...Σε οσα αγαπησε η καρδια χωρις φοβο,χωρις πρεπει,χωρις γιατι! ...Τι ειναι η μοναξια....?Καταρα ειναι και καημος που πνιγει! Μια ανασα και εφυγα,εφυγες,εφυγε....Μια αναπνοη βαθια και ισως βρεθουμε...ισως απιστευτα ευκολο ειναι να της ξεφυγεις..! Τι ειναι η μοναξια..? ...Μαυρα φτερα,βαρια,ασηκωτα στην πλατη.... ......ΚΟΨΕ ΤΑ ΚΑΙ ΠΕΤΑ!!! ......................................Ρ.Γ.

I have a dream - Richard Clayderman

Τι να κοιταξω απο το ανοιχτο τζαμι..τι ειναι αυτο που στον οριζοντα χορευει με τις δροσοσταλιδες της αυγης...μια σκια,μια οφθαλμαπατη...φοβαμαι τις σκιες,του μυαλου ειναι δεσμοτες και της ψυχης παγιδες..χρονια ολακερα με ακολουθουν και με παιδευουν σε ενα ατελειωτο ταξιδι που εχει χρωμα μουντο σαν αυτες..δεν ειναι δρομος να περασω μητε σταθμος να κατεβω...ειναι κατηφορος και σερνει ονειρα παιδικα..τρελλενει εφηβικα θελω κ γεννα ενηλικα γιατι! Δεν κατεχω μυστικα λυτρωτικα μητε ματζουνια της χαρας,δεν λογιζομαι τιποτα πια...σιγη μοναχα που υπνωτιζει την καρδια και την αφηνει αδεια..σκιες που φερνουν χορο πονο μπροστα στα ματια και χαιρονται εκει στην υγρασια τους που εχει γεμισει τον χαρτη του προσωπου σταγονες βροχης.. ενα παιδι φωναζει ουρλιαζοντας ''ασε με να βγω'' και κλεινει στα χερακια του τα μικρα το προσωπο της παιδικοτητας του.. Αχ αυτη η παιδικοτητα...εγκλωβισμενη σε ενα ενηλικο σωμα υποφερει και πονα..σαν νεραιδουλα που θνητος σκληρος εγκλωβισε και δεσμευσε στην ποταπη υλη..σαν νεραιδα διχως φωνη που κοιτα με τα ματια δακρυσμενα των δεσμωτη της και ικετευοντας ελπιζει στην λυτρωση της... Που πηγαν τα γελια και η χαρα,ποιος τα πηρε μακρυα...γιατι? Τι να κοιταξω απο το ανοιχτο τζαμι με ματι υγρα..οι σκιες χορευουν εκει σε ξεφρενο χορο και τρομαζουν τα ονειρα και τις ελπιδες..πιανουν φωτια τα ποδια τους απο την ενταση και καινε οτι πατησουν...στο περασμα τους καταστρεφουν τα ανθη του κηπου μου...που ειναι εκεινος που θα μπορεσει να τις παρει μακρυα και να ποτισει τα γιασεμια μου...ο ενας που κρατα το κλειδι...που χαθηκε?Που εγειρε να ξαποστασει και με ξεχασε...πως μπορεσε να μην δει το μονοπατι προς τον κηπο...?ποιος τον πλανεψε και τον εκανε ξενο στο ταξιδι μας..? Περιμενω χρονια...αυτο κοιτουσα καποτε απο το ανοιχτο τζαμι...να ερθει! Τωρα ...η σκια της υπαρξης του με πονα και αυτη...η αναμονη με κουρασε...κλεινω το τζαμι.......Ρ.Γ.

Ερωτικο Καλεσμα Έλα κοντά μου δεν είμαι η φωτιά τις φωτιές τις σβήνουν τα ποτάμια τις πνίγουν οι νεροποντές τις κυνηγούν οι βοριάδες Δεν είμαι δεν είμαι η φωτιά Έλα κοντά μου δεν είμαι ο άνεμος τους άνεμους τους κόβουν τα βουνά τους βουβαίνουν τα λιοπύρια τους σαρώνουν οι κατακλυσμοί Δεν είμαι δεν είμαι ο άνεμος Εγώ δεν είμαι παρά ένας στρατηλάτης ένας αποσταμένος κατακτητής που ακούμπησε στη ρίζα μιας ελιάς ν΄ακούσει το τραγούδι των γρύλων κι αν θέλεις έλα να τ’ ακούσουμε μαζί...Μενέλαος Λουντέμης

Sad Romance (Violin Version)

ΚΡΥΦΕ ΚΑΗΜΕ ΜΟΥ.....ΣΟΥΛΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ.......... Στης σιωπής τα μονοπάτια σε ψάχνω ψυχή μου. Στα ονειρά μου σε αναζητώ να ρθείς ξανά αγγέλε μου. Να ξαποστάσω θέλω στην ζεστή σου αγκάλη. Να πάρω πνοή απο την ανάσα σου κι απο το φιλί σου ανάσταση. Κρυφέ καημέ μου γλυκιά μου ύπαρξη στης ψυχής μου ανώγι. Εσυ σαν αγέρι γλυκό εσυ κεντάς της καρδιάς τους πόθους τους κρυφούς. Στα χέρια σου να ξεψυχήσω σαν έρθει η ώρα τούτη λέγοντας σου σε αγαπώ και σαν πουλάκι να αποκοιμηθώ στην αγκαλιά σου μέσα ........................................ΣΟΥΛΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ

Δεν μπορούμε Κορκολής - Δήμου

.....Τι μπορω να πω?Πως να κανω λεξεις τα συναισθηματα που μου ξυπνας...ειναι φτωχες οι λεξεις...!Ηρθες ξαφνικα και γεμισες ελπιδα την ψυχη και ομορφα ταξιδια τον νου...Μαγεια...Χαρα...Γλυκια αισθηση μου εσυ! ....Σαν ενα ''ατυχημα''......τοσο γλυκο,την ωρα που η καρδια ειχε ματωσει απο την ψευτια και την υποκρισια το Φως σου γεμισε τον οριζοντα της σκεψης μου...! .....Η αληθεια σου εγινε πηγη χαρας! Σαν αγγελος φανηκες απο το πουθενα και εδωσες αλλο νοημα στην μερα....Δεν σε ξερω,μα σε γνωριζει η καρδια μου και αυτο ειναι αρκετο! Καποιες φορες το συμπαν ειναι τοσο καλο μαζι μας..τοσο τρυφερο!Εκει που ολα σκοτεινιαζουν ριχνει το φως του και ανοιγει δρομους...Ενας δρομος εισαι και εσυ...ενας δρομος που μαθαινω καθημερινα και εκπλησομαι απο την φωτεινοτητα του,απο την ειλικρια του,απο την καθαροτητα του...αυτος ο δρομος που εχει ανθη ακοπα ακομα...που εχει ηχους και χρωματα ανεξερευνητα,παρθενα..! Κλεινω τα ματια και χορευω μαζι σου στις αισθησεις...αστερι φωτεινο μου...κλεισε με και εσυ στα ματια σου...αγκαλιασε με...! ....Κρυψε με μεσα σου και ας ταξιδεψουμε στο γαλαζιο του ουρανου...στο καθαρο γαλαζιο! ...Μην αφησεις κανεναν να με βρει και τιποτα...Φορεσε μου την αγαπη και σκεπασε με με φιλια...με χαδια ψυχης και ονειρα ασπρα που καλπαζουν σαν αλογα στην ακρη της θαλασσας.. Νεραιδα σου εγω και εσυ ο πριγκιπας μου...το παληκαρι μου...ο αγγελος μου...ο γαλαζιος ιπποτης μου! Ας γινει το φιλι μας αεναο ταξιδι στο φως...και η αγκαλια μας οχημα για το ταξιδι της ευτυχιας που τοσο λαχταρουμε...! Στον κηπο της Αγαπης ας ανθισουμε σαν το ροδα της αυγης...στην ανοιξη του ερωτα ας κελαιδησουν τα πουλια της ευτυχιας....Της ευτυχιας που η αληθεια σκορπα...της αληθειας μας! ..................................Ρ.Γ.

..............ΕΣΥ..........

Ασπρο αλογο η ψυχη σου αμολυντο,καλπαζει στις ζωης τα μονοπατια αναζητωντας το τερμα της μοναξιας...γυρνα απο εδω,γυρνα απο εκει και αναζητα την λυτρωση απο την μοναξια...τα μονοπατια που περνα δυσκολα...δυσβατα...γεματα αγκαθια που πονουν...πνευμα καθαριο το συντροφευει και το κρατα! Σε περιμενω...εχω για σενα στα χερια μου μια καθαρη αγκαλια...να σε κρατησει ζεστα οταν κουρασμενο πια σταθεις και καθαρο νερο να σε δροσισει....ειμαι εδω,κοιτα με και δες με ποση λαχταρα σε περιμενω....ελα! Αλογο μου μεταξενιο....υποκλεινομαι στην ομορφια σου! Στην ομορφια της ψυχης σου...στην περηφανη σου αυρα....που με μαγευει διχως να προσπαθησει...με εξτασιαζεις! Εσυ!...με τον καλπασμο της αγαπης που δν εχει δωθει αλλου...της αγαπης που σαν γαργαρο νερο κυλαει και δροσιζει....Ποιος κοσμος αραγε μπορει να δοξασει αυτη την αμολυντη υπεροχή...? Ελα λοιπον....σε περιμενω!

Beautiful Fairies

Τῆς ἀγάπης .....

Νά ῾ξερες πῶς λαχτάριζα τὸν ἐρχομό σου, Ἀγάπη ποὺ ἴσαμε τὰ σήμερα δὲ σ᾿ ἔχω νιώσει ἀκόμα, μὰ ποὺ ἔνστικτα τὸ εἶναι μου σ᾿ ἀναζητοῦσεν, ὅπως τὴ γόνιμη ἄξαφνη βροχὴ τὸ στεγνωμένο χῶμα! Πόσες φορὲς ἀλίμονο! δὲ γιόρτασα, θαρρώντας πὼς ἐπιτέλους ἔφτασες, Ἐσὺ πού ῾χες ἀργήσει: Σὰ μυγδαλιά, ποὺ ἡλιόλουστες ἡμέρες τοῦ χειμῶνα τὴ ξεγελᾶνε, βιάζονταν κι ἐμὲ ἡ ψυχὴ ν᾿ ἀνθίσει. Μὰ δὲν ἐρχόσουνα ποτὲς καὶ μέρα μὲ τὴ μέρα, τ᾿ ἄνθια σωριάζονταν στὴ γῆς ἀπὸ τὸν κρύο ἀγέρα κι εἶναι ἡ ψυχή μου πιὸ γυμνὴ παρὰ προτοῦ ν᾿ ἀνθίσει καὶ σήμερα, ποὺ ἡ Νιότη μου γέρνει ἀργὰ στὴ δύση, τοῦ ἐρχομοῦ σου σβήνεται κι ἡ τελευταία ἐλπίδα: -Φοβᾶμαι πὼς ἐπέρασες, Ἀγάπη καὶ δὲν σ᾿ εἶδα!... ......................Κώστας Οὐράνης

Ταξιδι... ....

Τι κι αν εκεινη πιστεψε ή οχι...τι σημασια εχει πια, αφου το λαθος μηνυμα ταξιδεψε μεσα στα ματια, εικονα εγινε μουντη και τα μουσκεψε αργα, θαλασσες γινανε γεματες αλμυρα.. και το μυαλο βαρκουλα που ολο φευγει πια.. σ'ενα ταξιδι που αυτος το τελος εχει, αυτος στα χερια του κρατα τον λυτρωμο ... Τωρα τα χερια σαν πουλιων φτερα ανοιγουν και πεταγμα ταζουνε γοργο, ειναι δικη του αποφαση αν εκεινη μεινει, ή αν στο πελαγος χαθει κ μεινει το ονειρο....(Ρ.Γ.)

Ανοιξε τα ματια και σε ειδε,την τυφλωσε το απολυτο σου φως.Αυτο το φως που ουτε εσυ γνωριζες πως εκρυβες στα βαθυ της ψυχης σου...Μα ναι!Ηταν εκει και περιμενε να βγει απο μια χαραμαδα καθως εσυ το κλειδωνες μην μπορωντας να αντεξεις αλλο πονο.....Ποσες φορες,με ματια υγρα ικετεψες για τη Αγαπη....Ποσες νυχτες ξαγρυπνησες γυρευοντας Αγαπη...Και αντι αυτης επερνες φαρμακι....και κλειδωνες....!Μα το φως δεν χαθηκε!Εγινε δυναμη που μεσα σου κυριαρχουσε και φωναζε.....''Μην κλεινεις...θα φανει!''Και εσυ δεν πιστευες μα ηλπιζες κρυφα,ικετευες,περιμενες το θαυμα....Το θαυμα που το Φως σου θα αναγνωριζε μεσα στα σκοταδια των Ανθρωπων...Και τοτε σε ειδε...Αλλη ψυχη αυτη φαρμακωμενη,που γυρευε το φως της να απλωσει,να ενωθει με το δικο σου και να λαμψει περηφανα δημιουργοντας ενα αστρο να φωτιζει οσους κλειδωνουν δινοντας τους ελπιδα πως....Τα θαυματα υπαρχουν φτανει να μπορεις να περιμενεις να ζωντανεψουν....Φτανει να εχεις ανοιχτα τα ματια της ψυχης για να τα δεις....Φτανει να ελπιζεις! ..............................................................Ρ.Γ.

Αλογο μου μεταξενιο... ANEMOS... oneiraki

Άλογο μου μεταξένιο
Σ' ονειρεύομαι
Αλητεύεις στην ψυχή μου
Κι αντιστέκομαι
Ανθισμένο γιασεμί μου
Σ' ένα φόρεμα
Που φορούσες Κυριακή μου
Ένα απόγευμα
Και φέγγιζαν κι ανέμιζαν
Τα αστέρια στα μαλλιά σου
Θαλασσινή η ματιά σου 
Ένα απόγευμα

Άλογο μου μεταξένιο 
Τριαντάφυλλο γυμνό 
Με ματώνει ένα αγκάθι
Αν στο χάδι σου χαθώ
Άλογο μου μεταξένιο
Φυλαχτό Βυζαντινό
Πριν τελειώσει το όνειρό μου
Στο φιλί θα κρατηθώ

Άλογο μου μεταξένιο
Σ' ονειρεύομαι
Αλητεύεις στην ψυχή μου
Κι αντιστέκομαι
Οι χειμώνες ανασαίνουν 
Φεύγουν βιαστικά 
Κι εγώ μόνη ταξιδεύω
Ανατολικά
Και φέγγιζαν κι ανέμιζαν 
Τα αστέρια στα μαλλιά σου
Θαλασσινή η ματιά σου
Ένα απόγευμα.

.....Ηταν μια φορα σε ενα μακρiνο μερος,εκει που ενωνετε η θαλασσα με τον ουρανο,μια χωρα μαγικη οπου ζουσαν νεραιδες και ξωτικα.... Μια χωρα λουσμενη στα χρωματα της Ιριδας,τους ηχους του παραδεισου και την ομορφια της νεραιδενιας αυρας.Γεματη φως,μουσικη,αγαπη,ονειρα και ελπιδα! Εκει οι νεραιδες ειχαν εναν σκοπο...να κοιτουν τις ευχες των θνητων και οσες εκριναν πως ηταν εγκαρδιες και δυνατες να βοηθουν ωστε να εκπληρωνονται. Βασιλισσα και αρχηγος τους η τρυφερη και ευαισθητη Ωκεανιδα.Η νεραιδα που περιμενε των πριγκηπα της,τον Ατλαντη,τον πολεμηστη της αγαπης! Αυτον που οταν θα ερχοταν,θα φωτιζε την γαλαζια στρογγυλη λιμνη της αγαπης και θα χορευε εκει μαζι του το βαλς της ιδανικης αγαπης φωτιζοντας τις καρδιες ακομα και των πιο σκληρων ανθρωπων,αλλαζοντας την μοιρα...καταργοντας την μοναξια,νικοντας τον εγωισμο και την επαρση. Καθε μερα οι νεραιδες μαζευονταν με τις πρωτες σταγονες της αυγης στο μεγαλο κοκκινο δεντρο της σοφιας και ακουγαν τι ειχε να τους πει.Παντα το προγραμμα της ημερας εβγαινε εκει και κανονιζαν ποια θα αναλαβει τι.

Τα ξωτικα,πιστοι συντροφοι τους περιμεναν για οδηγιες και αυτα.Ειχαν σημαντικη αποστολη...επρεπε να δοκιμαζουν αυτους που ειχαν επιλεγει απο τις νεραιδες για τις ευχες τους. Ηταν δυσκολος ο ρολος τους μα την αληθεια!Ηταν μεγαλη η ευθυνη και επρεπε να ειναι πολυ προσεκτικα! Ανεβαιναν επανω στους λευκους μονοκερους και ξεκινουσαν.Πειραγματα,αναποδιες,καυγαδες,ζηλιες....ηταν ολα μεσα στο τεχνασμα της επιβεβαιωσης. Η Ωκεανιδα ειχε ενα χαρισμα .....μιλουσε με τις ψυχες...εβλεπε το μελλον και ακουγε τους ψιθυρους...Χαρισμα αλλες φορες,καταρα καποιες αλλες....Οταν ηταν για εκεινη προσωπικα ηταν ενα βασανο.Επρεπε να μαχαιτε με την μοιρα της και να αντεχει οτι εβλεπε,ακουγε,ενιωθε....μονη, χωρις να μπορει να αντιδρασει..Ετσι με τον Ατλαντη επικοινωνουσε την ωρα που οι ψυχες κοιμουνται,την ωρα που η πλαση κανονιζε το αυριο. Εκεινος την ακουγε μονο τοτε....δεν υπυρχε καμια αλλη στιγμη που μποροσε να την ακουσει ή να την δει...το ξημερωμα δεν θυμοταν τιποτα....καημος για εκεινη μα ετσι επρεπε!Επρεπε να ειναι μυστικο το οποιο θα συνεχιζοταν και μετα την συναντηση τους για να ξεκλειδωθει την καταλληλη στιγμη...την στιγμη που θα εβρησκε το δικο του χαρισμα! Για αυτο και ηξερε η Ωκεανιδα ποσο σημαντικη ηταν η αγαπη...την ειχε στερηθει απο την αρχη εως το τελος παραμενοντας κρατοντας αγνη την ψυχη της και περιμενοντας τον εναν και μοναδικο αγαπημενο της...επρεπε λοιπον να βοηθα αλλους ενονωντας τους εκει,στο σημειο που σμιγει ο ουρανος και θαλασσα,εκει που ανθιζει το λουλουδι της καθε ξεχωριστης αγαπης!Το μπλε 7αστερο λουλουδι! Επτα ευχες,επτα ευλογιες,επτα μοιρες,επτα γεννιες ωσπου να γινει η ενωση!μα υπηρχε και μια καταρα....αν δεν το ενιωθαν και οι δυο την καταλληλη στιγμη τοτε θα χανοταν.Αν δεν ηταν ανοιχτες και οι δυο ψυχες την ιδια στιγμη η ενωση δεν θα γινοταν!Ηταν η καταρα της μαυρης νεραιδας,την μητερας του εγωισμου και αδελφης της υλης!Το ονομα της ηταν Αζκαρτια και η οψη της χλομη.....ανεκφραστη!Κατοικουσε στο ηφαιστιο Λεμπαριεν πισω απο την Ασταρτη και εκει ολημερης και ολονυχτης καταστρωνε τα πονηρα της σχεδια! Οι δρακοι την συντροφευαν στο εργο της σαν υπνοτισμενοι!Χωρις ιχνος αγαπης και συμπονοιας,την ακολουθουσαν σε καθε βημα....γεμιζοντας τα πνευμονια τους απο φωτια και μαυριλα! Μα η Ωκεανιδα ηλπιζε,πιστευε,παλευε για την αληθινη αγαπη! Το καλο παντα νικα στο τελος και με συμαχο το αληθινο καταφερνουν οσα δεν φανταζετε ο ανθρωπινος νους!Για αυτο με την βοηθεια της καλης της φιλης νεραιδας Ψυχης,ειχαν εκπαιδευσει καλα τα μικρα και τρυφερα ξωτικα! Μεσα απο ολες τις δσκολιες θα καταφερναν να ενωσουν ολο και περισσοτερες ιδανικες αγαπες και ετσι η μαυρη νεραιδα Αζκαρτια θα εγλωβιζοταν για παντα στο Λεμπαριεν και οι δρακοι θα επαιζαν ξανα με τους μονοκερους γυρω απο την γαλαζια λιμνη,την ωρα της ενωσης του Ατλαντη και της Ωκεανιδας!

.....Εκανε ψυχρα στην Ασταρτη...Η Ωκεανιδα καθησε στην ακρη της γαλαζιας λιμνης,τυλιγμενη στο πρασινο σαλι της και ετοιμη να συναντησει η ψυχη της την ψυχη του καλου της πριγκηπα.....εκλισε τα ματια,εγυρε το κεφαλι της επανω στον θαμνο με τις πεταλουδες απαλα και αφεθηκε στο ταξιδι της.....εκει στον λοφο της αγαπης που συναντα η μια ψυχη την αλλη. Περιμενε να φανει εκεινος....γεματη αγωνια και λαχταρα!Μα σημερα αργουσε...μια ανατριχιλα την διαπερασε στην σκεψη πως δεν θα φανει!Ενα δακρυ ετρεξε αργα....αλλο ενα ακουλουθησε...και αλλο,και αλλο...και τοτε η ψυχη της ουρλιαξε..... ''Ατλαντη!!!!Πριγκηπα των ονειρων μου,γητευτη της ψυχης μου και ερωτα μοναδικε,μεγαλε......εσυ που την ψυχη μου ταξιδευεις τοσα χρονια και την καρδια μου πηρες λαφυρο για παντα...εσυ που ανοιξες τον δρομο μεσα απο το ονειρο,μην αργεις.....μην χαθεις......μην αφησεις το ονειρο να σβησει......γιατι το χρωμα τ'ουρανου με την σιγη ματωνεις...?Τι εφταιξε,τι εφερε την απουσια τουτη την στιγμη...?κοιτα με ...πονω...δεν εχει η ζωη χαρα αν δεν σε δω...!Κοιτα τα ματια κοκκινα,θολα...και η καρδια κομματια ....ελα...μια στιγμη,μια μικρη στιγμουλα,πριν ξημερωσει....γιατι με το ξημερωμα η ψυχη μου θα σβησει....''

Σε εχω μεσα μου,σε ζω,σε αισθανομαι,σε νιωθω ταξιδευοντας στην απιστευτη ομορφια της ψυχης σου που καλα κρυβεις απο ολους για να αμυνθεις,για να μην λαβωθεις ξανα....ανοιχτες ακομη οι πληγες των περασμενων ερωτων,αιμοραγουν και πονουν....θελω να τις γιατρεψω,να τις εξαφανησω....εχει δουλεια πολυ μα δεν με νοιαζει!Μονο Εσυ με νοιαζεις τωρα...Εσυ ο Αγγελος της αγαπης μου!ΕΣΥ που σαν αερακι ηρθες και δροσισες την ψυχη μου την καμμενη....ΕΣΥ...ο ουρανος μου ο γαλαζιος ο γεματος φως....Σ΄αγαπω και μαζι σου ζω!!ΕΣΥ,η εμπνευση μου....η μουσικη μου....το χρωμα και η αυρα μου....ΕΣΥ!το καλοκαιρι μου! Δώσε μου ένα φιλί Ό,τι θυμάμαι Να το ξεχάσω Και τ' όνομά μου μαζί Και την παλιά μου ζωή!

Έβαλα σε ένα σάκο παλιά χαμένα όνειρα και τα πέταξα στα σκουπίδια... Τόσο καιρό περίμενα να γίνουν πραγματικότητα……αλλά πέρασε πια η ημερομηνία λήξης τους... Μου ήταν άχρηστα... Ξέρεις πώς μυρίζουν τα χαμένα όνειρα????? ‘Έδωσα τόπο στην οργή και άνοιξα ξανά το παράθυρο στην ελπίδα... Τώρα έχω μάθει πια να προσγειώνομαι με ακρίβεια...!!!

O ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΟΥ-ΧΑΡΙΣ ΑΛΕΞΙΟΥ

O ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΟΥ-ΧΑΡΙΣ ΑΛΕΞΙΟΥ

Για τις κορες μου.....ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΙ ΑΡΕΤΗ

Φως ψυχη μου μοιρασε,απλετο,ουρανιο,πνοης Θεου!Σ'ολη την πλαση με το χαμογελο σου,αυτο το ομορφο ζεστο μεσα απ΄την δικη μου αγκαλι...μικρο μωρο σαρκα κ αιμα μου εσυ,μικρο μου αγγελουδι που σαν κοιτας τα ματια μου γεμιζω απο αγαπη!Δωσε μου χρωμα απ'της καρδιας σου τις γωνιες και κανε με φτερο...να γαργαλω τις μερες σου παντα να χαχανιζεις και την ζωη μου την κενη ετσι να χρωματιζεις...μικρη νεραιδα μου εσυ που το ονειρο γεμιζεις...!...για τις κορες μου Κατερινα κ Αρετη....Ρ.Γ.

Για τον γιο μου Μανωλη.....

Στασου μικρε μου πριγκηπα και λιγο κοιταξε με,κοιτα πως η καρδια σε λαχταρα και σε γλυκοφιλαει.Εχει για σε η ψυχη φτερα,παντα να σε σκεπαζουν...και να σου δινουν ζεστασια σε ολα τα βηματα σου.Κρατω το χερι σου γλυκα και σε καλοκαρδιζω,σε βαζω εκει που ειναι το φως σε γλυκονανουριζω...σου στελνω ονειρα ζεστα και διπλα σου βαδιζω,με της καρδιας τα φυλαχτα σε ρενω σε στολιζω!Παντα να εισαι γελαστος και παντα ευτυχισμενος....γιατι εισαι της καρδιας παλμος γλυκος και ευλογημενος....!.....για τον γιο μου Μανωλη......Ρ.Γ.

ΑΤΛΑΝΤΗΣ ΚΑΙ ΩΚΕΑΝΙΔΑ.........(Ρ.Γ.)

...''Αγαπημενε,αστρο λαμπρο στο μπλε του ουρανου,σε περιμενα,σε ονειρευομουνα,σου μιλουσα νυχτες βαριες και πονεμενες μεσα απο του ονειρου τα ταξιδια στο αγνωστο φως....Ατλαντη γαλαζιε πριγκηπα και της ψυχης μου μισο...λυτρωσε την Ασταρτη και φορεσε μου δαχτυλιδι της αγαπης τον κυκλο που τελειωμο δεν εχει για εμας στο αεναο ταξιδι της καρδιας....'' .....''Αγαπημενη,ηλιε μου λαμπρε,σε ψαχνω,σου φωναζω με της αγαπης τον λυγμο που τα στηθη μου ταραζει,και το μυαλο τρελλενει....Ωκεανιδα λυπημενη νεραιδα του πεπρωμενου μου....ετοιμασε την Ασταρτη για το μεγαλο βραδυ της ενωσης και βαλε αραχνουφαντα λογια αγαπης φορεσια...πλησιαζω σε σενα και κρατω το δαχτυλιδι της αγαπης μου για σενα,δωρο καρδιας αεναα δικης σου...'' ...............................................(Ρ.Γ.)

.........ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΜΟΥ....ΤΟΝ ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ ΠΡΙΓΚΗΠΑ!

το Αγιο χαμογελο σου.........Ρ.Γ.

.....Θελω η αγαπη μου μεσα σου να γινει φως...Θελω το φιλι μου να αναβει φλογες στην καρδια σου...Το χαδι μου να γιατρευει τις πληγες σου.... Η αγκαλια μου βαρκα να ειναι για τα ταξιδια της ψυχης σου....Σε κοιτω....Ωρες!........Σε βαζω στην ψυχη μου και σε ακουω ..........Οσα δεν μπορεις να πεις με λογια.....Και σε μαθαινω...ολες τις αναγκες σου σιγα σιγα....Και γινονται σκοπος μου που λαχταρω να πραγματοποιησω...Να γινω αυτο που κανεις δεν μπορεσε....ο Αγγελος σου .....που καθε στιγμη θα ειναι εκει,αγρυπνος φρουρος σου....Να νιωθει οτι χρειαζεσαι πριν αυτο γινει αντιλυπτο ουτε απο σενα,και να στο προσφερω .....για να σε δω να χαμογελας.....με εκεινο το χαμογελο σου που με βαζει μεσα στον παραδεισο....το Αγιο χαμογελο σου Λετρεμενε μου................... .................Ετσι Σ΄Αγαπω! ...............Ρ.Γ. ..................................ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ...ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΜΟΥ!

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ....

Κοιτω με τα ματια κλειστα και βλεπω κοσμους τοσο μαγικους ....κοσμους τοσο ξεχωριστους και γεματους φως!Μα ποιος μπορει να νιωσει το μεγαλειο τους,να ακουσει τους ψυθιρους,να πιασει την αυρα τους?Ποιος μπορει να με ακολουθησει....Ποσο μοναχικο ειναι αυτο το ταξιδι.......! Ενα ταξιδι που οποιος ακολουθησει βλεπει,ακουει,νιωθει....γεμιζει χρωμα και μελωδιες που αναλογες δεν εχει συναντησει στην ποταποτητα της υλης...ειναι τοσο μεγαλειωδες το να μπορεις να δεις με κλειστα τα ματια!Να μπορεις να περασεις τα συνορα και να πεταξεις.....!...Μα εισαι μονος!Ποιος θα τολμησει να ακουσει,να δει,να ξεφυγει και να πεταξει.....να γινει ενα με το ονειρο ..... Και ετσι μυστικο το κρατας και χαμογελας....και γραφεις...γραφεις....γραφεις....και ελπιζεις ...!καποιος να καταλαβει!Να γινει ενα με αυτο που καποια στιγμη θα συναντησει γραμμενο και θα σε ακολουθησει στο ταξιδι των κλεισμενων ματιων!ΣΕ ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΟΠΟΥ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΙΣ ΓΛΥΚΙΕΣ ΜΕΛΩΔΙΕΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ!Της ψυχης που σαν νεραιδα καθεται στην λιμνη της υπομονης και τραγουδα την ωρα που τα αστερια στηνουν χορο για την αγαπη! Καλη διασκεδαση συνταξιδιωτη στο ονειρο......Οποιος κια αν εισαι!to

to omorfotero sines8ima tou kosmou ine i agapi

oli exoume agapisi kapia i kapion ine to kalitero pragma ston kosmo tin skeftese sinexia to koristi pou agapises den mporis na skeftis tipota alo mono ekinin ine olos o kosmo sou oli sou i zoi ine ta panta gia sena ala ekini den se 8eli den se agapaii ti kanis ali lene na bro ali kopela omos ekini agapww ekini skeftome ekini exo erotef8i pos na agapiso ali?
pigi http://se-8elo.blogspot.com