Τετάρτη 2 Μαΐου 2012


.....Ηταν μια φορα σε ενα μακρiνο μερος,εκει που ενωνετε η θαλασσα με τον ουρανο,μια χωρα μαγικη οπου ζουσαν νεραιδες και ξωτικα.... Μια χωρα λουσμενη στα χρωματα της Ιριδας,τους ηχους του παραδεισου και την ομορφια της νεραιδενιας αυρας.Γεματη φως,μουσικη,αγαπη,ονειρα και ελπιδα! Εκει οι νεραιδες ειχαν εναν σκοπο...να κοιτουν τις ευχες των θνητων και οσες εκριναν πως ηταν εγκαρδιες και δυνατες να βοηθουν ωστε να εκπληρωνονται. Βασιλισσα και αρχηγος τους η τρυφερη και ευαισθητη Ωκεανιδα.Η νεραιδα που περιμενε των πριγκηπα της,τον Ατλαντη,τον πολεμηστη της αγαπης! Αυτον που οταν θα ερχοταν,θα φωτιζε την γαλαζια στρογγυλη λιμνη της αγαπης και θα χορευε εκει μαζι του το βαλς της ιδανικης αγαπης φωτιζοντας τις καρδιες ακομα και των πιο σκληρων ανθρωπων,αλλαζοντας την μοιρα...καταργοντας την μοναξια,νικοντας τον εγωισμο και την επαρση. Καθε μερα οι νεραιδες μαζευονταν με τις πρωτες σταγονες της αυγης στο μεγαλο κοκκινο δεντρο της σοφιας και ακουγαν τι ειχε να τους πει.Παντα το προγραμμα της ημερας εβγαινε εκει και κανονιζαν ποια θα αναλαβει τι.
Τα ξωτικα,πιστοι συντροφοι τους περιμεναν για οδηγιες και αυτα.Ειχαν σημαντικη αποστολη...επρεπε να δοκιμαζουν αυτους που ειχαν επιλεγει απο τις νεραιδες για τις ευχες τους. Ηταν δυσκολος ο ρολος τους μα την αληθεια!Ηταν μεγαλη η ευθυνη και επρεπε να ειναι πολυ προσεκτικα! Ανεβαιναν επανω στους λευκους μονοκερους και ξεκινουσαν.Πειραγματα,αναποδιες,καυγαδες,ζηλιες....ηταν ολα μεσα στο τεχνασμα της επιβεβαιωσης. Η Ωκεανιδα ειχε ενα χαρισμα .....μιλουσε με τις ψυχες...εβλεπε το μελλον και ακουγε τους ψιθυρους...Χαρισμα αλλες φορες,καταρα καποιες αλλες....Οταν ηταν για εκεινη προσωπικα ηταν ενα βασανο.Επρεπε να μαχαιτε με την μοιρα της και να αντεχει οτι εβλεπε,ακουγε,ενιωθε....μονη, χωρις να μπορει να αντιδρασει..Ετσι με τον Ατλαντη επικοινωνουσε την ωρα που οι ψυχες κοιμουνται,την ωρα που η πλαση κανονιζε το αυριο. Εκεινος την ακουγε μονο τοτε....δεν υπυρχε καμια αλλη στιγμη που μποροσε να την ακουσει ή να την δει...το ξημερωμα δεν θυμοταν τιποτα....καημος για εκεινη μα ετσι επρεπε!Επρεπε να ειναι μυστικο το οποιο θα συνεχιζοταν και μετα την συναντηση τους για να ξεκλειδωθει την καταλληλη στιγμη...την στιγμη που θα εβρησκε το δικο του χαρισμα! Για αυτο και ηξερε η Ωκεανιδα ποσο σημαντικη ηταν η αγαπη...την ειχε στερηθει απο την αρχη εως το τελος παραμενοντας κρατοντας αγνη την ψυχη της και περιμενοντας τον εναν και μοναδικο αγαπημενο της...επρεπε λοιπον να βοηθα αλλους ενονωντας τους εκει,στο σημειο που σμιγει ο ουρανος και θαλασσα,εκει που ανθιζει το λουλουδι της καθε ξεχωριστης αγαπης!Το μπλε 7αστερο λουλουδι! Επτα ευχες,επτα ευλογιες,επτα μοιρες,επτα γεννιες ωσπου να γινει η ενωση!μα υπηρχε και μια καταρα....αν δεν το ενιωθαν και οι δυο την καταλληλη στιγμη τοτε θα χανοταν.Αν δεν ηταν ανοιχτες και οι δυο ψυχες την ιδια στιγμη η ενωση δεν θα γινοταν!Ηταν η καταρα της μαυρης νεραιδας,την μητερας του εγωισμου και αδελφης της υλης!Το ονομα της ηταν Αζκαρτια και η οψη της χλομη.....ανεκφραστη!Κατοικουσε στο ηφαιστιο Λεμπαριεν πισω απο την Ασταρτη και εκει ολημερης και ολονυχτης καταστρωνε τα πονηρα της σχεδια! Οι δρακοι την συντροφευαν στο εργο της σαν υπνοτισμενοι!Χωρις ιχνος αγαπης και συμπονοιας,την ακολουθουσαν σε καθε βημα....γεμιζοντας τα πνευμονια τους απο φωτια και μαυριλα! Μα η Ωκεανιδα ηλπιζε,πιστευε,παλευε για την αληθινη αγαπη! Το καλο παντα νικα στο τελος και με συμαχο το αληθινο καταφερνουν οσα δεν φανταζετε ο ανθρωπινος νους!Για αυτο με την βοηθεια της καλης της φιλης νεραιδας Ψυχης,ειχαν εκπαιδευσει καλα τα μικρα και τρυφερα ξωτικα! Μεσα απο ολες τις δσκολιες θα καταφερναν να ενωσουν ολο και περισσοτερες ιδανικες αγαπες και ετσι η μαυρη νεραιδα Αζκαρτια θα εγλωβιζοταν για παντα στο Λεμπαριεν και οι δρακοι θα επαιζαν ξανα με τους μονοκερους γυρω απο την γαλαζια λιμνη,την ωρα της ενωσης του Ατλαντη και της Ωκεανιδας!
.....Εκανε ψυχρα στην Ασταρτη...Η Ωκεανιδα καθησε στην ακρη της γαλαζιας λιμνης,τυλιγμενη στο πρασινο σαλι της και ετοιμη να συναντησει η ψυχη της την ψυχη του καλου της πριγκηπα.....εκλισε τα ματια,εγυρε το κεφαλι της επανω στον θαμνο με τις πεταλουδες απαλα και αφεθηκε στο ταξιδι της.....εκει στον λοφο της αγαπης που συναντα η μια ψυχη την αλλη. Περιμενε να φανει εκεινος....γεματη αγωνια και λαχταρα!Μα σημερα αργουσε...μια ανατριχιλα την διαπερασε στην σκεψη πως δεν θα φανει!Ενα δακρυ ετρεξε αργα....αλλο ενα ακουλουθησε...και αλλο,και αλλο...και τοτε η ψυχη της ουρλιαξε..... ''Ατλαντη!!!!Πριγκηπα των ονειρων μου,γητευτη της ψυχης μου και ερωτα μοναδικε,μεγαλε......εσυ που την ψυχη μου ταξιδευεις τοσα χρονια και την καρδια μου πηρες λαφυρο για παντα...εσυ που ανοιξες τον δρομο μεσα απο το ονειρο,μην αργεις.....μην χαθεις......μην αφησεις το ονειρο να σβησει......γιατι το χρωμα τ'ουρανου με την σιγη ματωνεις...?Τι εφταιξε,τι εφερε την απουσια τουτη την στιγμη...?κοιτα με ...πονω...δεν εχει η ζωη χαρα αν δεν σε δω...!Κοιτα τα ματια κοκκινα,θολα...και η καρδια κομματια ....ελα...μια στιγμη,μια μικρη στιγμουλα,πριν ξημερωσει....γιατι με το ξημερωμα η ψυχη μου θα σβησει....''

1 σχόλιο:

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...