Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2014


Τα χναρια της σκιας σου ακολουθησα που χανονταν στις ακρες των ονειρων.Καθε φεγγαρι σαν τρελλη ετρεχα πισω σου φωναζοντας σου στασου,μα ο αγερας επερνε την αδυναμη φωνη μου μακρυα.Λαχανιασμενες οι ανασες μου και λιμνες των ματιων οι ακρες,θολωνε η εικονα και σε εχανα καποιες φορες εκει στο ξεφωτο του ονειρου.Εστεκα λιγο σκυφτη να ξαποστασω και επειτα παλι στο κυνηγη της απιαστης αυρας σου.Πως σε ανταμωσα και ποτε δεν θυμαμαι…Μια νυχτα ξεχασμενη στην αγκαλια του Μορφεα που το μυαλο δεν μπορει να ζωντανεωει.Μοναχα τωρα που χαμενη απ΄των ανθρωπων τα εργα κλειστικα στο νοερο πλανητη….Τωρα ζωντανεψε η εικονα σου ξανα.Αυτη η εικονα που προσπαθησα να σβησω καθως παραξενη με ειπαν οι γνωστικοι αυτου του κοσμου…Μην τρεχεις,στασου μια στιγμη μοναχα,κοιτα με ….. τρεμει το μεσα μου από λαχταρα,χανομαι για μια ματια…Μην φευγεις δεν τον μπορω αυτόν τον κοσμο που με αναγκασαν να ζω…Δεν τους ανηκω ειμαι αγερας και θελω να χανομαι….Μην φευγεις στασου…μια στιγμη μοναχα…… Ε.Γ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...