Αγαπημενε μου...μια ζωη σε περιμενω γεματη λαχταρα και μυστικα ψυχης που μονο με εσενα μπορω να μοιραστω..Περνανε τα χρονια και η θλιψη γεμιζει την καρδια....Ημουν παιδι αγνο οταν μου εστειλες το πρωτο σημαδι της υπαρξεως σου...Μεγαλωσα με ενα ονομα χαραγμενο στο ειναι μου ολο,με μια ευχη για ενωση και λυτρωση απο τον πονο του μοιρασματος.Νυχτες ολακερες μιλωντας μαζι σου και μερες οπου τα δακρυα σκεπαζαν και επνιγαν την μιλια....Τοσα χρονια ελπιδας χαθηκαν σε ενα μονο λεπτο....Πιστευα στην υπαρξη σου και η χαζη ακομη πιστευω...μα πια καταρα σκιαζει την ευτυχια...?δακρυα και παλι δακρυα...συντροφια μοναδικη...πως να συνεχισω διχως την δικη σου ανασα...ασκοπα ολα...αχαρα και αχρωμα...κενα και αηχα....το συμπαν ολο γκρεμιστικε σε ενα λεπτο....θελω να φυγω στο κενο να μην αισθανομαι τιποτα,να μην νιωθω,να μην ελπιζω,να μην καρτερω....μα η ψυχη μου ακομη και τωρα σαν ατι τρελλο τρεχει και σε ψαχνει...ποσο σε αγαπω κρυφε καημε μου....και τελικα δεν ξερω πια...ΥΠΑΡΧΕΙΣ

????!!........Ε.Γ.