ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ…...(αποσπασμα)...... Αρνηθηκα εμενα από το πρωτο κλαμα της ανασας μου της πρωτης.Ηρθα εδώ τρομαγμενο πουλι χωρις δικαιωμα να αρνηθω την γεννηση….Ανοιξα τα ματια τα με δυσκολια κοιτοντας γυρω μου κενο και απουσιες….Πατερας μου ο πονος και μανα μου η πικρα….Προσπαθησα να αναπνευσω ζεστασια μα που να βρω….καποιες στιγμες χαδι γλυκο με καλυπτε μα μου το παιρναν πισω προτου προλαβω να το νιωσω….αγαπησαν με μα ποτε να το χονεψω δεν εμπορεσα….τοση αγαπη πνιχτη γιατι ταξιδεψε εμενα στην σιωπη…;Ημουν θεατρινα δευτερης διαλογης στο ιδιο μου το εργο….Με κοιταζα τις νυχτες να γελω και να χορευω και να τρεχω ολο χαρα στων ονειρων μου τις κρυφες στιγμες…Ημουνα πρωταγωνηστρια εκει και ειχα το μπλε του ουρανου για σκοινικο,λαμπιονια της σκηνης τα αστερια….μουσικη ηταν ο ηχος του αγερα που ανεμιζε τα καστανα μαλλια και θεατες τα συννεφα…Χαιρομουν εκει,στο θεατρικο ονειρικο μου καταφυγειο και ικετευα το συμπαν μην ξημερωσει για μενα το πρωι….Μα τι καημος Χριστε μου!....αστραφτε ο ηλιος αναμεσα από τις γρυλιες στα μπαντζουρια και ηταν μαρτυριο….Αλλη μια μερα μονη στον αγωνα για αποδοχη και αγαπη….Αλλη μια μερα με χερια πλασμενα από το ιδιο υλικο με μενα να αγγιζουν το παιδικο κορμακι μου λερωνοντας το….δικο μου αιμα ηταν αυτό που λερωνε την ψυχη μου….Κι εγω ανοητο παιδι,δεν θυμωνα,συνεχιζα να συγχωρω ολους εκτος από μενα…Εγω αγνη ημουνα μονο στην ουρανια σκηνη μου….Εκει κανενα χερι,κανενα στομα,δεν μπορουσε να με αγγιξει,δεν μπορουσε να με φοβησει….να με πλανεψει στην ψευτια των ανθρωπων….Εκει ξαπλωνα στα συννεφα και γελουσα δυνατα με ικανοποιηση καθως με ταξιδευαν στο συμπαν και άλλες ψυχες ανταμωνα σαν την δικη μου….αιωνιο παιδι ορκιστικα θα μεινω,αιωνια να κρυβομαι εκει και να γελω δυνατα χωρις κανεις να μου ματωνει το γελιο!Ειδα πολλα με της ψυχης τα ματια τις νυχτες τις κρυφες μου…ειδα αυτους που την ημερα αφεντευαν ψυχη και σωμα μου να προσπαθουν με μενος να σκαρφαλωσουν να με φτασουν…μα τι ουρανια μαγεια …..κατι τους εσπρωχνε ξανα κατω…ειδα την μανα μου την λατρεμενη να κλαιει μονη γιατι να με βοηθησει δεν την αφηνε ο φοβος….ειδα τον πατερα μου να κρυβει το προσωπο του από ντροπη πνιγοντας τους λιγμους του που δεν με θελησε ενώ ποτε δεν με γνωρισε αφου με εγκατελειψε πριν με ακουσει,πριν μου κρατησει το ροδαλο χερακι στην προσπαθεια των πρωτων βηματων μου….Ποσο δυσκολο ηταν να τα βλεπω όλα….Ειδα και το χερι,από την ιδια σαρκα με την δικη μου,που τολμησε να με αγγιξει σε σκοτεινα δωματια βρωμικα και λυσασμενα…..Αυτο το χερι ετρεμε από φοβο…ελιωνε από αηδια για το ιδιο του το είναι…..ξερναγε την ηδονη που εκλεβε από το παιδικο κορμακι μου εκεινα τα πρωινα σκοτεινιαζοντας τον ηλιο….ποσο μικρος φαινοτανε από ψηλα αυτος ο γιγαντας της κτηνωδιας…..Δεν θυμωνα….λυπομουνα τους…..εκλεινα τα ματια και αγκαλιαζα τις ψυχες τους γλυκα ψιθυριζοντας τους νανουρισματα να μαλακωσω τις πετρινες καρδιες τους…μα μονο μια καρδια ηταν πιο μαλακη κι από ζυμαρακι και ας φαινοτανε σκληρη….Της μανας μου η καρδια η τρομαγμενη….αυτη η καρδια που σαν εμενα τρομαξε από τον ιδιο γιγαντα του τρομου και της βρωμικης αγκαλιας παιδι σαν ηταν και εκεινη…..Ποσα μυστικα ανακαλυψα εκει,στης νυχτας τα δικα μου καθαρα ταξιδια….Μεγαλωσα αποτομα μα ακομα ταξιδευω εκει….και ας με βλεπουν σαν παραξενο παιδι…εκει ακομα κρυβομαι τα βραδια και παιρνω δυναμη….και δινω συγχωρεση….και τραγουδω νανουρισματα γλυκα σε οποον σκληρα με πονα τη μερα….Εκει είναι τοσο αλλιωτικα,τοσο γαληνια…!....Εκει που κρυβομαι τα βραδυα…στο δικο μου ουρανιο καταφυγειο……….(¨Εξομολογηση¨)… Ε.Γ.