.......Εκεινη ειδε οτι δεν ηθελε ποτε να δει.Εκανε το βημα στην σιωπη,γεμιζοντας την καρδια της δακρυ καυτο.Πηρε την αποφαση να μεινει μακρια...Δυσκολη και επιπονη αποφαση!Μα επρεπε....αν ο ερωτας ειχε ερθει στην καρδια του δεν θα την αφηνε να περιμενει..ηδη ειχε περασει καιρος,τοσος οσος επρεπε για να καταλαβει αν την ηθελε..Ετσι το μονο που της εμενε ηταν να τον αφησει ησυχο,χωρις την μελωδια της δικης της καρδιας...ετσι και αλλιως εκεινος δεν την ακουγε. ...Μαζεψε το πεπλο της και εφυγε..εφυγε απο τα ματια που την μαγεψαν ...αυτα τα ματια που δεν την κοιτουσαν.....αυτα τα ματια με το βαθυ οριζοντα μεσα τους..αυτα τα ματια.... Πως να του πει ολα αυτα που ηθελε οταν δεν την ακουγε...χαθηκε λοιπον και απο τους ηχους διπλα του..βουβη και αορατη ισως ηταν πιο χρησιμη..δεν ενοχλουσε πια..μονο περιφεροταν τριγυρω του και τον εβλεπε αορατη και αμιλητη... ...Μα ο ερωτας ετσι δεν κανει...πετα αορατα και περηφανα τριγυρω στον αιθερα,σαν το πεπλο της νεραιδας που χαθηκε στο δασος...στο δασος που ειδε τον πριγκιπα της και μαγευτηκε παντοτινα....(Ρ.Γ.)